Maarten is in 1990 geboren in de links elitaire bubbel van Wageningen. Na een beschermende jeugd lonkte het geweld en de vulgariteit van de Randstad. Als student streek hij neer in Delft om te studeren aan de Technische Universiteit: een plek waar vrouwen ongeveer even schaars zijn als witte neushoorns. In een studentenhuis met 15 andere mannen, ontpopte deze dikke larf zich tot modelstudent. Maarten genoot met volle teugen en de tijd vloog voorbij. Voor hij het wist stond de teller op 7,5 jaar.
Maarten moest toen maar eens beginnen aan het serieuze leven (aldus anderen). Dat betekende: geen zuigeling meer van vader en moedertje staat, maar een grote jongen die op eigen benen staat. Vol verwachting ging Maarten aan de slag in de bouw. Echter ontdekte hij tot zijn schrik, dat iedereen in dat echte leven ook maar wat aanklooit. Alleen doen ze hier vet belangrijk. (Zelf schopte Maarten het tot Chef Geluidsscherm. Niet te onderschatten belangrijk.)
Maarten raakte gefascineerd door de imperfecties van de mens en de ironie in het ontkennen ervan. Hij is zelf ook geen heilige. Noem hem gerust hypocriet. Hij draagt het milieu een warm hart toe, maar tegelijkertijd ook saucijzenbroodjes en dubbellaags wc-papier. Daarnaast gelooft hij in evolutie en daarmee in de willekeur en zinloosheid van het bestaan. Desondanks heeft hij ambities.
Gelukkig is iedereen op zijn eigen manier idioot (toegegeven, de ene persoon wel meer dan de ander). Al is niet iedereen zich daarvan bewust. Daarom heeft Maarten besloten de planken op te gaan en om zichzelf en het publiek een spiegel voor te houden. Een spiegel die zich richt op imperfectie, wordt automatisch een lachspiegel.